คำอธิบาย
เนื้อเรื่องย่อ :
“ปาร์วานีห์” แว่วเสียงนุ่มคุ้นหูของใครบางคนที่ทำให้หญิงสาวรู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร
“เจ้าพี่อามาน เจ้าพี่ช่วยด้วย” สุรเสียงหวานรีบตะโกนขึ้น ร่างสูงแกร่งสมชายกระโดดลงจากม้าของตัวเอง ทันทีสายตาประดุจเหยี่ยวกวาดไปทั่วอาณาบริเวณทันที ใช้เวลาตรองเพียงชั่วอึดใจ ร่างสูงก็อุ้มตัวนางไว้แนบอกแล้วรีบออกวิ่งไปยังเนินทรายที่มีสันสูงและหินก้อนใหญ่เพื่อกำบังหลบภัยพร้อมๆกับ รวบตัวหล่อนกอดไว้แน่น
“ปาร์วานีห์ ไม่ต้องกลัว พี่จะอยู่กับเจ้าที่นี่ อยู่เคียงข้างเจ้า
อย่ากลัว” ความอบอุ่น อิ่มเอม… กลับมีมากกว่าความรู้สึกหวาดกลัวกี่ร้อยกี่พันเท่าก็ไม่อาจรู้ได้ คำว่า ‘พี่’ ที่เขาใช้เรียกตัวเอง…ทำไมจึงฟังอบอุ่นยิ่ง กว่าคำหวานอื่นใดร้อยเท่าพันทวี
ทันทีที่พายุทรายลูกใหญ่พัดมาถึงเม็ดทรายใน พายุตกลงต่ำพร้อมๆกับพื้นทรายรอบตัวถูกแรงลมพัดสูงพายุทรายกำลังพัดมาอย่างบ้าคลั่ง
ละอองทรายที่มีแรงปะทะมากกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่าสร้างความรู้สึกแสบๆร้อนให้กับเขาจนรู้สึกได้ถึงความ เจ็บยิ่งรู้สึกถึงความ เจ็บปวดของตัวเองก็ยิ่งกลัวคนในอ้อมแขนจะเจ็บ และยิ่งรับรู้ได้ถึงความสั่นไหวของร่างบางในอ้อมกอดเขาก็ยิ่งโอบกระชับอย่างกลัวว่าจะมีละอองทรายใด ทำให้หล่อนเจ็บมากแค่ไหนจากการที่เขาไม่สามารถโอบกอดปกป้องหล่อนได้ทั้งกาย
แต่ปาร์วานีห์ก็ไม่รู้…ว่าที่สั่นไหวเป็นไปเพราะกลัว…หรือเพราะความรู้สึกเต็มตื้น บางอย่างที่มีต่อเขาในจิตใจกันแน่ รู้แต่เพียงอยากจะอยู่แบบนี้… อยู่ในอ้อมกอดที่หล่อนเพียงนึกว่าคุ้นเคย แต่ไม่อาจตอบได้เลยว่าความคุ้นเคยในจิตใจที่ว่านี้คือสิ่งใด หรือเขาไม่ใช่แต่เพียงเป็นเจ้าพี่อามานใจร้ายของหล่อนในอดีต…เขาเป็นใครกันจึงสามารถมอบความอบอุ่นมากมายเติมเต็มในใจ หล่อนได้มากมายถึงเพียงนี้